TomTom-denken

Net terug uit Londen waar we met de plattegrond in de hand lopend de meeste bezienswaardigheden hebben gezien realiseerde ik me wat je mist als je alleen op je navigatie-app zou letten. Nu zagen we ook waar we ons bevonden in onze omgeving. Zo konden we besluiten of we even een omweggetje zouden maken om nog iets anders ook te zien. Als we de navigatie hadden gevolgd waren we alleen bezig geweest met de volgende afslag en hadden geen oog gehad voor wat zich buiten die vooraf bepaalde route bevond.

Wordt geen TomTomdenker; er is zoveel meer te ontdekken.

U kent ze wel: tieners die starend op hun mobiel oversteken zonder op of om te kijken, of ze nu lopen of fietsen. Ze lijken zich totaal niet bewust van de wereld om hen heen en hebben alleen oog voor het scherm van hun smartphone. Logisch: daar gebeurt het en het gebeurt er nu, dus dat is het enige wat telt.

Zijn zij de enigen die zich alleen lijken te interesseren voor het hier en nu? Waarschijnlijk zijn zij vooral het meest zichtbare gedeelte van een samenleving die zich vooral richt op het welzijn op de huidige plek en op het huidige moment; niet carpe diem, maar carpe momentum. Denk maar aan de klanten van webwinkels: ze willen het liefst direct hun bestelde goederen ontvangen en anders toch minstens zo snel mogelijk. Ze lijken geen oog te hebben voor de grote logistieke inspanningen die dat vraagt en bekommeren zich niet om het voortbestaan van middenstanders in hun directe omgeving. Hoe ziet het dorp eruit als die er niet meer zijn? Vervelend, al die bestelbusjes in de straat? Waarom komen die in de straat?

Ik noem dit het Tom Tom-denken: je bent alleen bezig met wat je nu doet en waar je nu bent, maar hebt geen idee hoe de stad heet die vlak naast de route ligt, maar daar geen deel van uitmaakt, of in welke regio je bent. Zo kom je alleen op plekken waar je naar toe wilt, maar niet op plekken die je niet kent, maar die misschien veel interessanter zijn. Daardoor kun je veel mislopen.

Heb oog voor je omgeving en word geen TomTom-denker.

Bert Wolters, 02-02-2016